Οι μυοπάθειες είναι μία ομάδα παθήσεων που πάσχουν οι λειτουργικές μονάδες των μυών, οι μυϊκές ίνες, με συνέπεια να μην εκτελούν σωστά την λειτουργία τους και με αποτέλεσμα την πρόκληση μυικής αδυναμίας. Επίσης συμπτώματα σχετιζόμενα με τις μυοπάθειες είναι οι μυϊκές κράμπες, η δυσκαμψία και οι μυϊκοί σπασμοί. Οι μυοπάθειες διακρίνονται σε κληρονομικές και επίκτητες.

Κληρονομικές Μυοπάθειες
α. Μυικές δυστροφίες
β. Μυοτονίες
γ. Μιτοχονδριακές μυοπάθειες
δ. Οικογενείς περιοδικές παραλύσεις
ε. Μεταβολικές μυοπάθειες
στ. Συγγενείς Μυοπάθειες

Επίκτητες Μυοπάθειες
α. Ενδοκρινικές (παθήσεις υπόφυσης, επινεφριδίων, θυρεοειδούς, παραθυρεοειδων)
β. Φλεγμονώδεις, λοιμώδεις και ιδιοπαθείς (πολυμυοσίτιδα, δερματομυοσίτδα)
γ. Τοξικές (φάρμακα, αλκοόλ)

Το αίτιο κάθε μυοπάθειας διαφέρει ανάλογα με τον μηχανισμό βλάβης των μυϊκών ινών. Αν πρόκειται για λοίμωξη του μυϊκού ιστού οι βλάβες θα είναι διάχυτες  φλεγμονώδεις αντίδρασεις, στις αυτοάνοσες νόσους, τα αντισώματα επιτίθενται και καταστρέφουν τις μυϊκές ίνες, ή άμεσος τραυματισμός, που συμβαίνει από μηχανικά αίτια.

Οι κληρονομικές μυοπάθειες οφείλονται σε παθολογικά γονίδια (μεταλλάξεις) και προκλούν δομικές βλάβες στον σχηματισμό των μυϊκών ινών ή διαταραχές στην ενεργειακή παροχή του μυϊκού έργου. Τα γονίδια αυτά μπορεί να καθορίζουν την σύνθεση πρωτεϊνών απαραίτητων για την μυϊκή λειτουργία (π.χ. η δυστροφίνη στις δυστροφίες Duchenne και Becker). Σε άλλες περιπτώσεις αυτές οι παθολογικές πρωτεΐνες εμποδίζουν την φυσιολογική λειτουργία των διαύλων και των πόρων της μεμβράνης της μυϊκής ίνας (π.χ. Nόσος Thomsen), ή όλες οι πρωτείνες με την μορφή ενζύμου να διατηρήσουν τον μεταβολισμό διαφόρων ουσιών (π.χ. μεταβολικές μυοπάθειες).

Είναι η μυϊκή αδυναμία και η μυϊκή ατροφία που μπορεί να είναι τοπικές σε συγκεκριμένη μυϊκή ομάδα ή γενικευμένη. Επίσης συμπτώματα των μυοπαθειών μπορεί να είναι η μυϊκή υπερτροφία, συνήθως πρόκειται για ψευδοϋπερτροφία, οι μυαλγίες και οι κράμπες. Οι ασθενείς αναφέρουν ότι δεν μπορούν να εκτελέσουν  με ευκολία, τις καθημερινές εργασίες που προηγουμένως έκαναν ευχερώς και ότι κουράζονται πολύ γρήγορα.

Η διάγνωση των μυοπαθειών βασίζεται στο ατομικό και οικογενειακό ιστορικό, στην κλινική εικόνα και στα ευρήματα της λεπτομερούς νευρολογικής εξέτασης. Οι αιματολογικές εξετάσεις που επιβεβαιώνουν την κλινική διάγνωση είναι τα αυξημένα μυϊκά ένζυμα, η CPK (κρεατινoφωσφοκινάση), οι τρανσαμινάσες (SGOT, SGPT) και η αλδολάση του ορού του αίματος. Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι νευροφυσιολογικές εξετάσεις (ταχύτητες αγωγής νεύρων, ηλεκτρομυογράφημα). Στη διερεύνηση των κληρονομικών μυοπαθειών χρειάζεται γενετικός έλεγχος για τον καθορισμό του παθολογικού γονιδίου και σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζεται και μυϊκή βιοψία.